Pierwsze udokumentowane historyczne informacje o uprawie winorośli i produkcji wina w południowo-wschodniej Polsce pochodzą z przełomu XI/XII wieku ze Lwowa oraz z Krakowa. W połowie XII w. winnice krakowskie były już na tyle znane, że geograf arabski Al-Idrisi opisując Kraków wspomina, że jest pięknym, wielkim, o wielu domach, mieszkańcach, targach, winnicach i ogrodach. Również Benedyktyni z Tyńca sadzili winnice w swoich dobrach oraz w dolinie Wisłoki. Opactwo tynieckie było przez wieki jednym z najważniejszych ośrodków winiarstwa w regionie. Dalej na wschód głównymi ośrodkami uprawy był Przemyśl i Lwów. W Przemyślu winnice zajmowały wzniesienie zwane dziś Winną Górą. W XIII wieku rozległe winnice posiadali w Przemyślu biskupi obrządku bizantyjskiego oraz klasztory franciszkanów i dominikanów. Na wzgórzach wokół Lwowa były kiedyś winnice, z których do stu beczek wina, i to nie najlepszego, brali każdego roku w dziesięcinie książęta ruscy. Najwcześniejsze motywy ikonograficzne z tego okresu nawiązujące do początków hodowli tej rośliny a więc, zrywanie winnych gron, tłoczenie wina w kadzi oraz nacinanie winorośli zakrzywionym koserem znalazły się na lewym skrzydle Drzwi Gnieźnieńskich. W XIV wieku wino produkowali na Podkarpaciu już mieszczanie. W tym czasie osadnicy niemieccy rozwinęli uprawy winorośli w okolicach Krosna. Dokument lokacyjny z 1389 roku wspomina o winnicach należących do mieszczan przemyskich[a]. Pozostałością dawnych kolonii są nazwy niw w obrębie wsi w których zajmowano się uprawą winorośli np. Winnice w Januszkowicach, Jodłowej, Lisowie, Liwoczu itd. Z terenu Śląska, z Zielonej Góry pochodzą spisane przywileje dotyczące upraw z 1314 roku. Na skalę przemysłową próbowała upraw winorośli królowa Bona, mimo że już wówczas uważano polskie wina za napoje wyjątkowo pośredniej jakości. W I Rzeczypospolitej winnice przetrwały miejscami do XVIII w. np. w Tyńcu. W wieku XVI i XVII w Polsce wina z obszaru Węgier (najpopularniejsze w owym czasie – stąd powiedzenie nullum nisi Hungaricum = nic poza węgierskim) zwano węgrzynami, czasem madzarami, niemal równie popularne było wino pochodzące z okolic greckiego miasta Malwazja zwane w Rzeczypospolitej małmazją. W XVI wieku Lwów był znany jako jeden wielki skład małmazyi. Znane były również wina hiszpańskie: alikanty, madery, malagi czy seki. Według wartości i smaku wina dzielono wówczas na główne, podgłówne, połowiczne, lekkie i wytrawne, popularne stołowe, czy tzw. stare. Pod koniec XIX wieku w tzw. Kongresówce pod zaborem rosyjskim wina gronowe, besarabskie i kaukaskie były tak tanie że na rynku krajowym nie opłacała się nawet produkcja win owocowych. Do roku 1939 ważnym ośrodkiem produkcji wina w Polsce były Zaleszczyki.